در سال ۱۵۰۲ بعد از میلاد، سلطان بایزید دوم دستور میدهد که پلی بین استانبول وشهر همسایه اش گالاتا بسازند و برای اینکار از طراحان مشهور آن زمان در خواست میشود که طراحی این پل را انجام دهند و داوینچی طرحی جدید ارائه میدهد اگرچه از طرح داوینچی استقبال نمیشود اما بعد از ۵۰۰ سال دانشجویان دانشگاه MIT، مدلی از طرح وی ارائه میکنند که نشان میدهد طرح داوینچی قابل اجرا بوده است. این پل ۲۸۰ متر بوده که از پل های آن زمان ۱۰ برابر بزرگتر بوده است. در یادداشتهای های لئوناردو،اشاره ای به موادی که این سازه باید از آن ساخته شود اشاره ای نشده است اما احتمال میرود این پل سنگی بوده است. طراحی دقیق لئوناردو نشان میدهد که او به فیزیک سازه ها اشراف داشته است و میدانسته که چطور در محیط بیرونی پلی بسازد که در زمان خودش بینظیر بوده است.